Afgelopen donderdag werd ik door mijn man gebeld op mijn werk. "Niet schrikken" zei hij, "maar Day* heeft een knoopcel batterij (uit een flashlight sleutelhanger die ze op de peuterspeelzaal van Sinterklaas had gekregen) ingeslikt, ik heb de huisarts gebeld, die hebben het gifcentrum gebeld en we moeten nu naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto". Op dat moment zag ik de ernst van de situatie nog niet in en lachte zelfs mee toen een collega grapte over "hopelijk geen Duracel want dan wordt ze nog drukker".
We spraken af dat hij naar het Hofpoort in Woerden zou rijden. Een collega zou mij daar dan ook naartoe brengen. We troffen elkaar in het ziekenhuis en Day werd vrijwel meteen meegenomen voor een foto. En toen begon het wachten. Na een tijdje meldde een arts zich. "Het duurt even want we zien de batterij duidelijk zitten maar we zien niet of ie in de slokdarm of al bovenin de maag zit".
batterij in het lijfje van Day
Na nog veel langer wachten kwam het verlossende woord: hij zat in de slokdarm en moest er operatief uit worden gehaald. Dit kon echter niet in Woerden dus we werden met gillende sirenes naar het UMC/WKZ in Utrecht gebracht. Day onderging het allemaal gelaten en had vooral veel belangstelling voor de 'troostbeer' die ze van de ambulancebroeders kreeg.
In het UMC werden we direct meegenomen voor een tweede röntgenfoto. Uit deze foto bleek dat de batterij inmiddels naar de maag was gezakt en toen was het scenario ineens 180 graden anders: geen spoedoperatie maar naar huis gaan, afwachten tot de batterij met de stoelgang mee zou komen en 2 x per week een röntgenfoto om de batterij te lokaliseren en te kijken of er geen inwendige schade was.
Day was levendig, drukker dan normaal zelfs, en we durfden weer voorzichtig Duracel grapjes te maken. Maar ik piekerde en maakte me zorgen. Ze sliep naast ons zodat ik haar kon monitoren, en ondertussen las ik via Google alles wat los en vast zit over knoopcel batterijen (in het Engels 'button cell battery). De kennis die ik vergaarde (en alleen de zaken die later in gesprekken met artsen werden bevestigd), wil ik hier graag met jullie delen:
- knoopcel batterijen worden steeds vaker gebruikt in speelgoed, afstandbedieningen e.d.
- er worden steeds meer gevallen gerapporteerd van jonge kinderen (<5 jaar) die een of meerdere knoopcel batterijen hebben ingeslikt
- hoe groter de doorsnede van de batterij, hoe groter de kans op blijvende problemen
- een knoopcel batterij kan al na 15 minuten blijvende schade aanrichten
- vooral als de batterij in de slokdarm blijft hangen, is de kans op schade groot. De slokdarm kan onherstelbaar beschadigd worden (door voltage welke de batterij afgeeft en zuren die eventueel uit de batterij lekken) maar ook de daarnaast gelegen aorta, waardoor een kind kan doodbloeden
- heeft je kind een knoopcel batterij ingeslikt, dan moet je niet afwachten tot het kind klachten krijgt, maar direct naar het ziekenhuis gaan voor een röntgenfoto
- indien de batterij in de slokdarm zit, zal deze verwijderd worden
- indien de batterij in de maag zit, zal meestal een afwachtend beleid worden gehanteerd
(thuis wachten tot de batterij met de stoelgang meekomt en 2 x per week een controle in het ziekenhuis)
- indien het kind klachten (koorts, aversie tegen eten/drinken, buikpijn, bloed in de ontlasting, spugen) krijgt, dan moet niet afgewacht worden maar dan moet het kind direct naar het ziekenhuis
Bij de eerste poepbeurt op vrijdag troffen we geen batterij aan. Zaterdag werd er niet gepoept. En zondag moesten we er ook lang op wachten: tot na 19.00 uur. In in de tussentijd bewaakte ik mijn kind als een leeuwin, las ik verhalen van andere ouders die hun kind hadden verloren door zoiets simpels als het inslikken van een batterijtje, en werd ik steeds ongeruster.
Aan Day merkte ik niets. Ze gedroeg zich als altijd: soms als een engel, soms onmogelijk, druk, rustig, maar niets wees erop dat ze ergens last van had. Vanavond vulde ze eindelijk haar luier. Met plastic handschoentjes (meegekregen uit het ziekenhuis) haalde ik de inhoud van de luier eruit, legde deze in de wasbak en zetten de kokendhete kraan erop. Het voelde als goud zoeken en ik had geluk want ik vond waarnaar ik op zoek was: een batterij.
Na de eerste euforie begon ik me weer zorgen te maken. De batterij leek erg aangetast te zijn. De lijn waarop de 2 delen van de batterij aan elkaar hoorden te zitten, was door corrosie aangetast, er zaten scherpe randjes aan de batterij en we vermoedden zelfs dat het dekseltje van de batterij ontbrak. Ik belde met de spoedeisende hulp van het UMC en legde ze mijn bevindingen voor.
Ze hebben me enigszins gerustgesteld. Day lijkt geluk te hebben gehad. Maar morgen moeten we evengoed voor een controlefoto komen en wellicht later deze week nog een keer. Ze willen zeker weten dat er geen restanten van de batterij in haar lijfje achter zijn gebleven en dat eventuele zuren en voltage geen schade hebben aangericht.
Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurd is maar ben blij dat het met een sisser lijkt af te lopen en vooral blij dat m'n man snel in de gaten had dat ze een dergelijke batterij had doorgeslikt. Er zijn ouders die er geen erg in hebben en waarbij het veel minder fortuinlijk afloopt. Hopelijk is dit verhaal een waarschuwing voor andere ouders. Laat geen knoopcel batterijen slingeren en zorg dat kinderen geen toegang krijgen tot speelgoed/apparaten waarbij de knoopcel batterijen makkelijk te verwijderen zijn. De batterijen zijn klein maar kunnen ongelofelijke schade aanrichten ...
Edit: we zijn zojuist teruggekomen na een tweede röntgenfoto en onderzoek door de kinderarts. Alles lijkt OK te zijn. We moeten haar nog een paar dagen in de gaten houden maar de artsen verwachten dat dit het was.
* Day is mijn jongste dochter (11/11/2008)
